v a n g a v e l t u r & v i t l e y s a

Ferðalaaaaaag

Ferðaáætlun víraða álfsins og HMM er nú orðin ljós og lítur svona út*:

• 4. - 8. júní: Berlín
• 8. - 14. júní: París
• 14. - 20. júní: Valencia
• 20. - 24. júní: Madríd

Sumsé borgarferð með strandarinnskoti. HMM hefur komið til Berlínar og víraði álfurinn til Parísar en ekki er hægt að segja að þau þekki borgirnar vel. Því er við hæfi að þeir lesendur sem þekkja til staðanna láti ljós sitt skína og bendi skötuhjúunum á seværdigheder í þessum borgum. Parið langar að hangsa og slæpast á skemmtilegum stöðum en líka skoða söfn og áhugaverðar byggingar.

Ef þið, lesendur góðir, þekkið til skemmtilegra kaffihúsa, tónleika- og veitingastaða, flottra búða eða markaða, eða einhvers annars sem þið haldið að okkur gæti hugnast, kommentið endilega.

Koma svo!

*ef þú ert ókunnugur innbrotsþjófur og hefur hug á að stela rauða sjónvarpinu úr stóra kassanum í fjarveru minni, þá verður kassinn í pössun

Sá sem á mest dót þegar hann deyr vinnur!

Undanfarnar vikur hef ég tekið eftir því að ég er öfundsjúk manneskja.

Flettandi kosningabæklingi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík rak ég augun í að Þorbjörg Helga Vigfúsdóttir er bara 33 ára og hún á samt risastórt einbýlishús með flottri innréttingu (hún var í Innlit / Útlit um daginn). Ég öfunda líka eina vinkonu mína sem er ofsadugleg í ræktinni og aðra vinkonu fyrir magn fallegra rafmagnstækja á heimilinu. Þá þriðju öfunda ég fyrir að vera í frábærum erlendum háskóla og þá fjórðu fyrir háa stöðu í framsæknu fyrirtæki þar sem ég er viss um að hún er með svimandi laun og ræður og rekur fólk eftir því hvernig veðrið er.

Reglulega reyni ég að minna sjálfa mig á að ég ætli ekki að missa mig í lífsgæðakapphlaupinu og geðveikinni sem mér finnst svo alls ráðandi í íslensku samfélagi. Hvern er ég að reyna að plata?

Ég fletti Húsum & híbýlum, Nýju lífi og fleiri blöðum og hlakka til að geta keypt mér bensíndrekkandi typpakeppnisbíl, stærri íbúð, flottari græjur, betur hönnuð húsgögn, fleiri pör af skóm, meira, stærra, betra og flottara dót sem fyllir lífið mitt af innihaldsleysi. Og svo man ég aftur að ég ætla ekki að taka þátt í helv... kapphlaupinu og reyni að slaka á. Einhvern veginn er ég svo alltaf aftur byrjuð að hlaupa, eða byrjuð að hugsa um að hlaupa, áður en ég veit af.

Ég legg til að við bönnum eitthvað svo ég geti firrt mig ábyrgð á eigin innra tómarúmi. Spurningin er bara hvort við bönnum dótið, að dótið sé auglýst eða fólki með undir milljón á mánuði að eiga dót?

Endalaus hamingja!

Átti ljúfan morgun með kaffibolla og fréttablaðið í stóra kassanum í morgun. Sú byrjun á deginum hefði undir venjulegum kringumstæðum nægt til að koma mér kátri inn í daginn en ég fékk líka bónus. Nick Cave ætlar nefnilega að koma, ásamt Bad Seeds, og spila fyrir mig í september.

Það eru tíu ár síðan ég sá kappann fyrst, reyndar í mýflugumynd, á Roskilde '96 og vissi þá eiginlega ekkert hver hann var. Af þeim sökum sá ég bara örfáar mínútur af tónleikunum hans á appelsínugula sviðinu. Síðar sama sumar sá ég heila snilldartónleika á Bizarre festival í Köln og heillaðist upp úr skónum. Árið eftir, eftir að hafa eytt megninu af vetrinum með Cave í eyrunum, elskandi The Boatman's Call, sá ég hann aftur á Roskilde, þá í græna tjaldinu, á tónleikum sem ég lýsti seinna sem "trúarlegri upplifun".

Fjórum árum síðar, ennþá aðdáandi Cave #1, brunaði ég í leigubíl frá Köben til Hróarskeldu og hljóp inn á svæðið við fyrstu tóna Cave og slæmu fræjanna. Aftur í græna tjaldinu og aftur algjör snilld. 2002 sá ég hann svo síðast, á Broadway af öllum stöðum.

Það er alveg sama hvort um er að ræða próf, sambandsslit, tragedíu í fjölskyldunni, eða eðalhamingjumóment, Boatman's Call á alltaf við. Sömuleiðis Ship Song, Weeping Song eða snilldarverkið No more shall we part eins og hún leggur sig.

Cave er að koma og ég er glöð. Hverjir eru memm á tónleikana?

You have to be here...

Í dag er föstudagur, og eins og oft á föstudögum, er ég að reyna að vera pen. Ég er í fínum gallabuxum, svörtum kjól, með eyrnalokka og gloss.

Ég er líka með Fujitsu Siemens derhúfu þessa stundina og mér finnst það stórkostlega fyndið. Vinnufélagar mínir hafa ekki fattað djókinn.

Og svo er að koma helgi ...

Hvers vegna elska ég 101?

Eftir skokk og slúður á Ægissíðunni í gær í félagsskap snillingsins Birnu þræddi ég Þingholtin á heimleiðinni. Veðrið var fallegt, fjöldi fólks á ferð og lyktin af komandi sumri í loftinu. Fyrir utan Krambúðina hjólaði einn af karatefélögunum* framhjá mér, og á Laugaveginum rak ég augun í gamlan vin. Örstuttu síðar, á Hverfisgötunni tiplað svo kunningjakona fram hjá mér í pilsi og á pinnahælum.

Annars staðar í borginni eru beinar línur og fáir á ferli. Í þessum litla kaotíska miðbæ er líf og þar á ég heima.

*karatefélagi en ekki karatefélag.

Unaðslegt epli

Eftir að hafa undanfarið drukkið sennilega fimmfaldan gosskammt íslenskra skólabarna undanfarna mánuði, þar sem vinnan mín er með goskæla í hverju herbergi, ákvað ég að finna mér nýjan drykk í stað ástkærs diet coke.

...Einhverra hluta vegna drekk ég diet coke í vinnunni en pepsi max heima hjá mér...

Drykkurinn sem varð fyrir valinu, og ég drekk nú í lítravís á hverjum degi, er ekki grænn kristall plús eins og sést hér á myndinni, heldur náskyldur frændi hans, nefnilega kristall með eplabragði. Ég fann því miður enga mynd af eplakristalflösku hjá Google frænda.

Annars er ekkert í fréttum.

Fögur fyrirheit

fyrir helgina en efndirnar ekki alveg samkvæmt þeim. Fékk óvart fullt af fólki í heimsókn á föstudagskvöldið og það hellti ofan í mig bjór. Nei, ókei, ég hellti sjálf bjórnum ofan í mig en þið vitið hvað ég á við. Fór heim af Sirkus á undan sambýlismanninum enda karate á dagskrá klukkan 13 daginn eftir. Svaf samt yfir mig og missti af karateinu. Hin plönin stóðust að mestu nema ég las ekki í bók uppi í sófa. Í staðinn keypti ég mér grill og færði sófa. Close enough.

Þessa helgi ætla ég

• ekki að djamma
• að vakna snemma
• í karate og badminton
• að þvo skrilljón þvottavélar
• að fíflast í snoðaða kettinum mínum
• að lesa bók uppi í sófa
• að skipuleggja sumarfríið mitt
• í afmæli til uppáhaldslitlufrænku minnar
• að borða góðan mat
• að sofa og knúsa
• út á línuskauta ef veðrið er gott

Gott plan?

Esjan

Nýtti góðviðrið í fyrradag til þess að bruna með HMM upp á fjallið okkar allra, Esjuna. Allir hinir sem búa í Reykjavík höfðu fengið sömu hugmynd og ég veit ekki hvað ég þekkti mörg andlit.

Eins og venjulega í fjallgöngum eyddi ég fyrsta hálftímanum í að velta fyrir mér hvers vegna í andskotanum mér hefði fundist þetta góð hugmynd, þ.e.a.s. að príla lafmóð og sveitt upp á hól sem aldrei virðist ætla að enda þegar horft er upp eftir hlíðinni.

Svo allt í einu kikkar hreina loftið, gróðurilmurinn og útsýnið inn og ég man hvers vegna ég geri þetta. Snilld.

Esjan er málið og það er töff að vera með harsperrur í bossanum.

Lúði

Jei! Nú er ég stjórnarmaður í Verkefnastjórnunarfélagi Íslands. Hversu svalt er það? Kannski fæ ég að hitta Morten Fangel aftur, en fyrir þá sem ekki vita þá er hann fyrir verkefnastjórnun það sem Jimi Hendrix er fyrir gítarinn. Hmmm... eða gítarrokk?

Anywhoo, gott veður og ég ætti að vera spræk. Það er ég samt ekki, heldur er sams kyns mistur í hausnum á mér og hvílir yfir borginni núna. Mig hlýtur að vanta einhver vítamín.

Styttist í sumarfríið 0g Berlín, París og Madríd...